Dopuszczalność skargi głównej w przypadku zasadności skargi wzajemnej była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-333/18. Procedury odwoławcze w dziedzinie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (dyrektywa 89/665/EWG) stanowiły więc podstawę dla wydania przez izbę dziesiątą 5 września 2019 r. orzeczenia w trybie prejudycjalnym na wniosek złożony w tej kwestii przez włoską Radę Stanu.
Skarga o rewizję orzeczeń sądowych naruszających prawo Unii Europejskiej oraz kwestia odpowiedzialności państw członkowskich w przypadku naruszenia tego prawa przez sądy krajowe legły u podstaw rozważań Trybunału Sprawiedliwości w sprawie oznaczonej C-620/17, zakończonej wyrokiem czwartej izby z dnia 29 lipca 2019 r.
Trybunał Sprawiedliwości UE (piąta izba) w dniu 11 lipca 2019 r. orzekł w sprawie C-697/17 dotyczącej art. 28 ust. 2 dyrektywy 2014/24/UE, mianowicie, czy przepis ten nie stoi na przeszkodzie, by w ramach przetargu ograniczonego mógł przedstawić ofertę wybrany w ramach preselekcji kandydat, który zobowiązuje się do przejęcia drugiego kandydata na podstawie umowy zawartej pomiędzy etapem preselekcji a etapem przedstawienia ofert.
Jakich rozwiązań szukać w przepisach unijnych, jeżeli podmiot wewnętrzny zleca świadczenie przeważającej części udzielonego mu zamówienia spółce, w której sam posiada jedynie 2,5% kapitału zakładowego, a pozostałe udziały w tym kapitale zakładowym posiadają pośrednio lub bezpośrednio inne właściwe organy? Odpowiedzi udzielił Trybunał Sprawiedliwości UE, wydając w dniu 8 maja 2019 r. wyrok w sprawie C-253/18.
W rozpatrzonej przez Trybunał Sprawiedliwości UE (czwartą izbę) sprawie C-54/18 wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczył wykładni art. 1 ust. 1 i dyrektywy Rady 89/665/EWG z dnia 21 grudnia 1989 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do stosowania procedur odwoławczych.
Orzeczenie TS z dnia 19 grudnia 2018 r. w sprawie C-375/17 dotyczy wykładni art. 49 i 56 TFUE, zasad niedyskryminacji, przejrzystości i proporcjonalności oraz dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie udzielania koncesji (Dz. U. 2014, L 94, s. 1).
Pojęcie umowy o charakterze odpłatnym obejmuje decyzję, na mocy której instytucja zamawiająca przyznaje określonemu wykonawcy bezpośrednio, a zatem bez przeprowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego, finansowanie przeznaczone na wytwarzanie produktów, które mają być przez niego dostarczane bezpłatnie jednostkom administracji – orzekł Trybunał Sprawiedliwości (ósma izba) w sprawie C-606/17.
Trybunał Sprawiedliwości UE (dziewiąta izba) w dniu 20 września 2018 r. wydał wyrok w sprawie C-518/17. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczył wykładni art. 7 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1370/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącego usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowego transportu pasażerskiego. Złożono go w kwestii unieważnienia postępowania przetargowego dotyczącego świadczenia tych usług.
Orzeczenie Trybunału Sprawiedliwości UE (czwarta izba) z dnia 20 września 2018 r. w sprawie C-546/16 wskazuje jednoznacznie, że przepisy dyrektywy 2014/24/UE nie stoją na przeszkodzie stosowaniu przepisów prawa krajowego pozwalających zamawiającym na ustanowienie w SIWZ minimalnych wymagań dotyczących oceny technicznej, co powoduje, że oferty, które nie sprostają im, są wykluczane z dalszej oceny opartej zarówno na kryteriach technicznych, jak i na cenie, a także z kolejnych etapów udzielania zamówienia – niezależnie od tego, ilu oferentów pozostało.
W rozpatrzonej w sierpniu 2018 r. w sprawie sygnowanej C-300/17 Trybunał Sprawiedliwości UE (trzecia izba) wyrokował w kwestii wniosku złożonego w ramach sporu pomiędzy spółką Hochtief AG a lokalnymi władzami Budapesztu, w ramach powództwa o odszkodowanie za szkodę, jaką miała ponieść owa spółka w wyniku naruszenia przepisów dotyczących zamówień publicznych.
Na którym etapie postępowania o zamówienie publiczne powinien być przedstawiony dowód na to, że oferowane urządzenia zastępcze w istocie są równoważne z oryginałami? Wpływają na to różne okoliczności, ale możliwa jest jednoznaczna interpretacja przepisów. Taki wniosek wynika z wyroku Trybunału Sprawiedliwości UE z 12 lipca 2018 r. w sprawie C-14/17 VAR.
