Trochę podstaw legislacji dla zamawiających – cz. 2

§ 7. Zdania w ustawie redaguje się zgodnie z powszechnie przyjętymi regułami składni języka polskiego, unikając zdań wielokrotnie złożonych.

Język etniczny 

Język to najważniejsze narzędzie komunikacji międzyludzkiej. Aby jednak mógł pełnić tę jakże istotną funkcję, musi podlegać dosyć ścisłym regułom, żeby nadawca mógł odpowiednio wyartykułować swoją myśl, a odbiorca mógł ten komunikat właściwie zdekodować i zrozumieć, co nadawca miał na myśli. 

U dzieci zdolność mówienia wykształca się pod koniec pierwszego roku życia, zamykając okres niemowlęctwa. Następnie dzieci wychowują się w otoczeniu języka, mimowolnie ucząc się go. Dopiero znacznie później dowiadują się, że mówią prozą, językiem naturalnym – etnicznym (w okolicach Warszawy, Tarnowa, Lublina czy Poznania – językiem polskim), a czasami nie poprzestają na tym języku etnicznym i zaczynają operować językiem prawnym, czyli językiem używanym w aktach normatywnych. Język prawny jest trochę hermetyczny i choć rządzi się zasadniczo regułami ogólnego języka polskiego, ma jednak pewne cechy swoiste i wyróżniające1.

Język prawny

Język prawny charakteryzuje się specyficznym słownictwem, osobliwościami gramatycznymi, występującymi szczególnie w stosowaniu pewnego rodzaju archaizmów, szczególnym stosowaniem czasu teraźniejszego niektórych czasowników, wskazującym na nakaz postępowania, specyficznym stosowaniem pewnych zasad stylistycznych, dzięki czemu w jednym zdaniu może, a nawet musi, być powtórzone kilkakrotnie to samo słowo lub to samo wyrażenie. Ponadto cechami wyróżniającymi język prawny są na pewno: szczególna interpunkcja, często nawet różna od powszechnie przyjętej, zwłaszcza w zakresie osobliwego układu graficznego poszczególnych części wypowiedzi, który to układ graficzny wzmacnia i uzupełnia interpunkcję. 

WAŻNE
Język prawny cechuje precyzja sformułowań, lakoniczność wypowiedzi, schematyzm zdań, używanie w jednym zda...