Ustawa – Prawo zamówień publicznych z dnia 11 września 2019 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 2019 ze zm.) wzbogaciła obowiązujący system prawny o szereg regulacji, które w mniejszym bądź większym stopniu różnią się od unormowań, które funkcjonujących na gruncie ustawy Pzp2004.
Autor: Paulina Sawicka
ADWOKAT W KANCELARII DWF POLAND JAMKA SP.K., SPECJALISTA PRAWA ZAMÓWIEŃ PUBLICZNYCH, AUTOR WIELU PUBLIKACJI Z ZAKRESU PRZYGOTOWANIA ORAZ PROWADZENIA POSTĘPOWAŃ PRZETARGOWYCH
Procedura odwrócona uregulowana w art. 24aa ustawy – Prawo zamówień publicznych została wprowadzona do polskiego systemu prawnego na mocy ustawy z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy Pzp oraz niektórych innych ustaw1, stanowiąc jednocześnie implementację art. 56 ust. 2 dyrektywy 2014/24/UE2, który umożliwia instytucjom zamawiającym podejmowanie decyzji o ocenie ofert w ramach kryterium oceny oraz odrzucenia przed etapem badania i oceny zdolności podmiotowej wykonawcy.
Ustawa – Prawo zamówień publicznych oraz akty wykonawcze w sposób dosyć lakoniczny określają obowiązki zamawiających oraz wykonawców związane z przeprowadzaniem postępowań o zamówienia publiczne, w szczególności składanie ofert, za pomocą niejednoznacznych zwrotów.
Przepis art. 22a ust. 4 Pzp wymaga od podmiotów udostępniających swoje zasoby w zakresie wykształcenia, kwalifikacji zawodowych lub doświadczenia udziału w realizacji robót lub usług, do realizacji których te zdolności są wymagane.
W praktyce oznacza to, że podmioty te muszą brać udział w realizacji zamówienia jako podwykonawcy.
Zgodnie z treścią art. 29 ust. 3a Pzp w przypadku zamówienia na usługi lub roboty budowlane zamawiający może zobowiązać wykonawcę i jego podwykonawców do zatrudnienia pracowników na umowę o pracę w celu wykonania wskazanego kontraktu.
Ustawą z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych i niektórych innych ustaw (Dz. U., poz. 1020), ustawodawca wprowadził zasadnicze zmiany do art. 144 Pzp określającego przesłanki zmiany umowy w sprawie zamówienia publicznego.
Czerwcowa nowelizacja Pzp wprowadziła m.in. obowiązek wskazywania przez wykonawców już w ofercie nazw podwykonawców i zakresu zamówienia, który ma zostać im powierzony do wykonania, oraz obowiązek dokonywania przez zamawiających weryfikacji podwykonawców pod kątem istnienia przesłanek wykluczenia.
Zamówienia in-house w poprzednim stanie prawnym (przed nowelizacją z dnia 22 czerwca 2016 r.) były udzielane zasadniczo poza trybem zamówień publicznych, tj. z wyłączeniem stosowania ustawy Pzp, w drodze stosownych aktów kreujących istnienie danej spółki (uchwały rady gminy w sprawie utworzenia spółki komunalnej oraz aktu założycielskiego spółki).
Zamawiający wzywa wykonawcę, którego oferta została najwyżej oceniona, do złożenia w terminie 10 dni dokumentów potwierdzających spełnianie warunków udziału w postępowaniu oraz dokumentów potwierdzających brak podstaw do wykluczenia, aktualnych na dzień ich złożenia.
Przepis art. 23 Pzp dopuszcza wprost możliwość wspólnego ubiegania się i realizowania zamówienia publicznego (konsorcjum). Na gruncie dotychczasowej praktyki każdy z wykonawców miał możliwość powoływania się w kolejnych postępowaniach przetargowych na zdobyte wspólnie doświadczenie w takim zakresie, w jakim realizowałby je samodzielnie.
Zamówienia na usługi społeczne to nowy, szczególny rodzaj zamówień publicznych, jaki pojawił się wraz z nowelizacją przepisów ustawy – Prawo zamówień publicznych z dnia 28 czerwca 2016 r.
Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 4 maja 2017 r. (sygn. akt: C-387/14) stwierdził, iż wykonawcy nie mogą – w celu wykazania się spełnianiem warunków udziału w postępowaniu – legitymować się doświadczeniem zdobytym w ramach konsorcjum. Powyższe stanowisko Trybunału zachwiało dotychczasową praktyką na rynku zamówień publicznych, gdzie jako jeden z głównych celów składania ofert wspólnych wskazywano możliwość późniejszego powoływania się na doświadczenie całego konsorcjum.