Ekspert zamówień publicznych.
W sprawie o sygnaturze C-521/18, mającej za przedmiot wniosek złożony przez regionalny sąd administracyjny dla Lacjum (Włochy) o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym, Trybunał Sprawiedliwości UE odniósł się do kwestii dotyczących działalności związanej ze świadczeniem usług pocztowych, która jest uregulowana w ramach dyrektywy 2014/25/UE.
Wydane przez Trybunał Sprawiedliwości UE orzeczenie z dnia 11 czerwca 2020 r. w sprawie C-472/19 Vert Marine odnosi się do kwestii związanych z udzielaniem koncesji, w tym wykładni art. 38 ust. 9 i 10 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/23/UE z dnia 26 lutego 2014 r. Wniosek w tej sprawie został złożony w kontekście sporu między Vert Marine SAS a premierem Francji i ministrem gospodarki i finansów tego kraju, dotyczącego uchylenia niektórych przepisów dekretu nr 2016-86 z dnia 1 lutego 2016 r. w sprawie umów koncesji (JORF z dnia 2 lutego 2016 r., poz. nr 20).
W świetle regulacji art. 9 ust. 3 Pzp składanie w toku postępowania o udzielenie zamówienia publicznego dokumentów (oświadczeń) w języku obcym jest dopuszczalne tylko wtedy, gdy zamawiający tak postanowi i da temu wyraz w odpowiednich postanowieniach SIWZ – stwierdzono w wyroku KIO w sprawach o sygn. akt KIO 856/20 i KIO 930/20, wydanym przez skład orzekający pod przewodnictwem Daniela Konicza na rozprawie w dniu 9 czerwca 2020 r.
Trybunał Sprawiedliwości UE (dziesiąta izba) w orzeczeniu z dnia 11 czerwca 2020 r. w sprawie sygnowanej C-219/19 odnosi się przede wszystkim do interpretacji przepisów krajowych ograniczających możliwość udziału w postępowaniach o zamówienia publiczne jedynie do wykonawców utworzonych w określonych formach prawnych. Sprawa ta dotyczyła wydania – na podstawie art. 267 TFUE – orzeczenia w trybie prejudycjalnym, na wniosek złożony przez regionalny sąd administracyjny dla Lacjum we Włoszech.
Przekazanie zadania organizacji usług jednej z gmin z obszaru objętego współpracą i w związku z tym udzielenie zamówienia na usługi transportowe bez postępowania przetargowego spółce należącej w całości do gminy odpowiedzialnej – były przedmiotem prac TSUE (czwartej izby) w sprawie sygnowanej C-328/19. Orzeczenie w trybie prejudycjalnym wydano w dniu 18 czerwca 2020 r.
Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 87 ust 2 pkt 3 w zw. z art. 89 ust 1 pkt 2 Pzp przez dokonanie poprawy omyłki w treści oferty – orzekła Krajowa Izba Odwoławcza w sprawie o sygn. akt: KIO 423/20. Liczne niuanse towarzyszące temu orzeczeniu analizowano podczas rozprawy pod przewodnictwem Jolanty Markowskiej.
Przepisy dyrektywne dotyczące transakcji wewnętrznych i ograniczające się w ten sposób do określenia warunków, jakich powinna przestrzegać instytucja zamawiająca, jeżeli zamierza zawrzeć transakcję wewnętrzną, skutkuje jedynie upoważnieniem państw członkowskich do wykluczenia takiej transakcji z zakresu zastosowania dyrektywy 2014/24. W konsekwencji przepis ten nie może pozbawiać państw członkowskich swobody uprzywilejowania jednego sposobu świadczenia usług, wykonywania robót budowlanych lub dostaw, ze szkodą dla pozostałych. Takie stwierdzenie sformułowano w Trybunale Sprawiedliwości UE (dziewiątej izbie) w ramach postanowienia przyjętego w sprawach połączonych od C-89/19 do C-91/19.
Nie można wyciągać wobec wykonawcy konsekwencji z tytułu zaniechania poszukiwania aktywności zamawiającego na platformie w sytuacji, gdy wykonawca nie otrzymał powiadomień o takiej aktywności, skoro system powiadomień został utworzony właśnie po to, aby nie było konieczne nieustanne monitorowanie, czy na platformie pojawiła się jakakolwiek korespondencja – stwierdziła KIO, orzekając w sprawie o sygn. akt: KIO 415/20 pod przewodnictwem Anny Chudzik.
W dniu 30 stycznia 2020 r. Trybunał Sprawiedliwości UE (druga izba) wydał orzeczenie w sprawie oznaczonej C-395/18, w którym odniósł się do takich kwestii, jak podstawa wykluczenia dotycząca podwykonawcy wymienionego w ofercie oraz naruszenie przez podwykonawcę obowiązków z dziedziny prawa ochrony środowiska, prawa socjalnego i prawa pracy, a to w sytuacji, gdy stosowne uregulowanie krajowe przewiduje automatyczne wykluczenie wykonawcy z powodu tego naruszenia.
Czy uregulowanie krajowe ograniczające możliwość podwykonawstwa do 30% całkowitej wartości zamówienia oraz zakazujące obniżania cen mających zastosowanie do usług zlecanych podwykonawcom przekraczającego 20% w stosunku do cen określonych w zamówieniu jest dopuszczalne w świetle dyrektyw unijnych? Trybunał Sprawiedliwości UE rozstrzyga tę kwestię wyrokiem w sprawie C-402/18.
Trybunał Sprawiedliwości UE (piąta izba) wydał wyrok w sprawie C-264/18. Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym dotyczył ważności art. 10 lit. c i art. 10 lit. d ppkt i, ii i v dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE (Dz. U. z 2014 r., L 94, s. 65).
Udowodnione powiązania między wykonawcami doprowadziły do zakłócenia konkurencji w postępowaniu o udzielenie zamówienia – tak jednoznaczny wniosek zawiera orzeczenie KIO, sygn. akt: KIO 1830/19, wydane 30 września br. pod przewodnictwem Justyny Tomkowskiej.
