Przepis zawarty w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2019 r. – Prawo zamówień publicznych (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1843) zezwala wykonawcy ubiegającemu się o udzielenie zamówienia publicznego, by mógł polegać na zdolnościach innych podmiotów, niezależnie od charakteru prawnego łączących go z nim stosunków prawnych. Kontrole postępowań prowadzone przez Prezesa UZP wykazują liczne błędy przy stosowaniu tej możliwości, popełniane zarówno podczas przygotowywania treści SIWZ, jak też na etapie badania i oceny ofert. Analizy przykładów postępowań zawierających takie błędy przytoczono w Informatorze UZP nr 3/2019.
Autor: Maria Olszewska
Ekspert zamówień publicznych.
Dopuszczalność skargi głównej w przypadku zasadności skargi wzajemnej była przedmiotem rozważań Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-333/18. Procedury odwoławcze w dziedzinie udzielania zamówień publicznych na dostawy i roboty budowlane (dyrektywa 89/665/EWG) stanowiły więc podstawę dla wydania przez izbę dziesiątą 5 września 2019 r. orzeczenia w trybie prejudycjalnym na wniosek złożony w tej kwestii przez włoską Radę Stanu.
Prawidłowe pełnomocnictwo przedłożone na wezwanie zamawiającego winno potwierdzać istnienie umocowania do dokonania danej czynności na dzień jej dokonania. Wszelkie czynności związane z uzupełnianiem i wyjaśnianiem dokumentów należy dokonywać na wezwanie zamawiającego i w wyznaczonym przez niego terminie. Tak stwierdziła KIO na posiedzeniu pod przewodnictwem Ewy Sikorskiej w sprawie o sygn. akt: KIO 1443/19.
Skarga o rewizję orzeczeń sądowych naruszających prawo Unii Europejskiej oraz kwestia odpowiedzialności państw członkowskich w przypadku naruszenia tego prawa przez sądy krajowe legły u podstaw rozważań Trybunału Sprawiedliwości w sprawie oznaczonej C-620/17, zakończonej wyrokiem czwartej izby z dnia 29 lipca 2019 r.
Wymaganie, by wykonawca, mając jeszcze w pełni ważne wadium w postaci gwarancji ubezpieczeniowej lub bankowej, oświadczając o dalszym związaniu ofertą na kolejny czas, musiał jednocześnie przedłużać wadium, wydaje się wyrazem zarówno niczym nieuzasadnionego formalizmu i nadmiernego rygoryzmu, jak i nakładaniem na wykonawców nieuzasadnionego wydatku – taka opinia, konsekwentnie głoszona w ramach linii orzeczniczej KIO, spowodowała uwzględnienie odwołania wykonawcy w wyroku o sygn. akt: KIO 1206/19, wydanym pod przewodnictwem Emila Kuriaty.
Z analiz funkcjonowania systemu zamówień publicznych w Polsce wynika, że udziela się coraz więcej zamówień w trybie z wolnej ręki na podstawie art. 67 ust. 1 pkt 12 Pzp, w tzw. systemie in-house. Z kolei kontrola prowadzona przez Prezesa UZP wskazuje na liczne naruszenia w ramach tych procedur. Przykłady takich naruszeń cytujemy m.in. za „Informatorem UZP nr 2/2019”.
Trybunał Sprawiedliwości UE (piąta izba) w dniu 11 lipca 2019 r. orzekł w sprawie C-697/17 dotyczącej art. 28 ust. 2 dyrektywy 2014/24/UE, mianowicie, czy przepis ten nie stoi na przeszkodzie, by w ramach przetargu ograniczonego mógł przedstawić ofertę wybrany w ramach preselekcji kandydat, który zobowiązuje się do przejęcia drugiego kandydata na podstawie umowy zawartej pomiędzy etapem preselekcji a etapem przedstawienia ofert.
Jakich rozwiązań szukać w przepisach unijnych, jeżeli podmiot wewnętrzny zleca świadczenie przeważającej części udzielonego mu zamówienia spółce, w której sam posiada jedynie 2,5% kapitału zakładowego, a pozostałe udziały w tym kapitale zakładowym posiadają pośrednio lub bezpośrednio inne właściwe organy? Odpowiedzi udzielił Trybunał Sprawiedliwości UE, wydając w dniu 8 maja 2019 r. wyrok w sprawie C-253/18.
W sprawie o sygn. akt: KIO 414/19 rozpatrywanej pod przewodnictwem Roberta Skrzeszewskiego KIO podzieliła opinię wykonawcy – autora długiej listy zarzutów pod adresem ogłoszenia o zamówieniu, którego przedmiotem miała być usługa naprawy przyrządów noktowizyjnych. Brak precyzji w definiowaniu pojęć i interpretowaniu przepisów Prawa zamówień publicznych już na tym wstępnym etapie uniemożliwił prawidłowy przebieg postępowania.
Artykuł 89 ust. 1 pkt 2 Pzp (Dz. U. z 2018 r., poz. 1986 z późn. zm.) określa jedną z istotniejszych przesłanek odrzucenia oferty wykonawcy w postępowaniu o zamówienie publiczne, stanowi mianowicie, że zamawiający jest zobligowany do odrzucenia oferty, której treść jest niezgodna z zapisami SIWZ. Wszelkie odstępstwa od tej zasady traktowane są jako naruszenie przepisów o zamówieniach publicznych.
Trybunał Sprawiedliwości UE (dziewiąta izba) 4 kwietnia 2019 r. wydał orzeczenie w sprawie oznaczonej C-699/17, dotyczącej wykładni dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/24/UE z dnia 26 lutego 2014 r. w sprawie zamówień publicznych, uchylającej dyrektywę 2004/18/WE (Dz. U. 2014, L 94, s. 65), w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2015/2170 z dnia 24 listopada 2015 r. (Dz. U. 2015, L 307, s. 5), art. 49 i 56 TFUE, zasad równego traktowania i niedyskryminacji oraz obowiązku przejrzystości.
Wyłącznie po poinformowaniu zainteresowanego wykonawcy o motywach wykluczenia go z postępowania o udzielenie zamówienia może on nabrać wyraźnego przekonania co do wystąpienia ewentualnego naruszenia obowiązujących przepisów, a także co do możliwości wniesienia odwołania – taką opinię Trybunału
Sprawiedliwości UE podzieliła w pełni KIO podczas rozprawy o sygn. Akt KIO 410/19 pod przewodnictwem Przemysława Dzierzędzkiego.