Orzeczenie z dnia 4 maja 2017 r. w sprawie C-387/14 Trybunał Sprawiedliwości (piąta izba) wydał na wniosek złożony przez Krajową Izbę Odwoławczą w ramach sporu pomiędzy województwem łódzkim a jednym z wykonawców aplikujących o zamówienie publiczne wynikające z projektu pn. „Usługi Regionalnego Systemu Informacji Medycznej”.
Dział: Z orzecznictwa
Wszczynając postępowanie, zamawiający bierze na siebie szereg zobowiązań, których niedotrzymanie może spowodować przykre skutki nawet wtedy, gdy powodowany przezornością, zechce wycofać się z przedsięwzięcia „w przedbiegach”. Doświadczył tego pewien urząd, który zdecydował się unieważnić ledwie wszczęte postępowanie ze względu na przewidywane trudności. W sprawie o sygn. akt: KIO 593/17 skład orzekający Krajowej Izby Odwoławczej pod przewodnictwem Emila Kuriaty wyrokował inaczej.
Wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (ósmej izby) z dnia 11 maja 2017 r. w sprawie C-131/16 odnosi się do obowiązku wezwania przez zamawiającego wykonawców do zmiany lub uzupełnienia oferty, a także prawa do zatrzymania przez niego gwarancji bankowej w przypadku odmowy dokonania tej czynności. Sprawa dotyczyła złożonego przez Krajową Izbę Odwoławczą wniosku o wydanie, na podstawie art. 267 TFUE, orzeczenia w trybie prejudycjalnym.
We wrześniowym numerze „Monitora Zamówień Publicznych” przedstawiliśmy problemy interpretacyjne i ich wykładnie na podstawie analizy orzecznictwa Krajowej Izby Odwoławczej, zawartej w informacji o funkcjonowaniu Izby w 2016 r. Ponieważ w artykule, pod wyżej wymienionym tytułem, uwzględnione były tylko niektóre, wybrane z obszernej analizy, zmiany wprowadzone ustawą
z dnia 22 czerwca 2016 r. o zmianie ustawy – Prawo zamówień publicznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2016 r., poz. 1020) – kontynuujemy temat.
Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym w sprawie C-178/16, rozpatrzony przez Trybunał Sprawiedliwości UE (czwarta izba) w grudniu 2017 r., dotyczył wykładni art. 45 ust. 2 akapit pierwszy lit. c i g oraz ust. 3 lit. a dyrektywy 2004/18/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. w sprawie koordynacji procedur udzielania zamówień publicznych na roboty budowlane, dostawy i usługi (Dz. U. 2004, L. 134, s. 114 – wyd. spec. w jęz. polskim, rozdz. 6, t. 7, s. 132) oraz niektórych zasad ogólnych prawa Unii.
Krajowa Izba Odwoławcza nie mogła merytorycznie rozpoznać odwołania, które podlegało obligatoryjnemu odrzuceniu na podstawie art. 189 ust. 2 pkt 3 Pzp – stwierdzono na posiedzeniu KIO z dnia 20 lutego 2018 r. pod przewodnictwem Piotra Kozłowskiego w sprawie o sygn. akt: KIO 278/18. Wspomniany przepis jako przyczynę odrzucenia wskazał wniesienie odwołania po upływie terminu określonego w ustawie. Odwołujący wprawdzie przekonywał o dotrzymaniu stosownych terminów, lecz analiza dat i dokumentów świadczyła o tym, że nie dość precyzyjnie zinterpretował odpowiednie przepisy wprowadzone nowelizacją Pzp z czerwca 2016 r.
Choć od czasu ostatniej nowelizacji ustawy Pzp upłynął już ponad rok, to wiele instytucji w niej wprowadzonych nadal budzi wątpliwości interpretacyjne i bywa problematycznych w praktycznym stosowaniu. W procesie wdrażania nowych regulacji istotną rolę odegrał Urząd Zamówień Publicznych, który wydał szereg pomocnych opinii i interpretacji przepisów. Podobnie Krajowa Izba Odwoławcza kształtująca stosowne orzecznictwo.
Brak pewności prawnej zarówno dla wykonawców, jak i instytucji zamawiających, w kwestii wykluczenia wykonawcy ze względu na upływ terminu związania ofertą, spowodowany brakiem wyraźnych rozwiązań w polskich przepisach i niejednolitym orzecznictwem, wykazał Trybunał Sprawiedliwości UE w odpowiedzi na pytania prejudycjalne skierowane przez KIO w sprawie zamówienia dotyczącego utrzymania drogi ekspresowej wokół Poznania. Wyrok w tej sprawie, sygnowanej C-35/17, zapadł w Luksemburgu w dniu 13 lipca 2017 r.
Czy wyjaśnienie polegające na uzupełnieniu dokumentów oraz interpretacji treści oferty, złożone na wezwanie zamawiającego, należy utożsamiać z uzupełnieniem tej oferty? Wątpliwość tę rozstrzyga wyrok w sprawie o sygn. akt: KIO1508/17, wydany przez skład orzekający Krajowej Izby Odwoławczej na rozprawie pod przewodnictwem Daniela Konicza.
Orzeczenie z dnia 5 października 2017 r. w sprawie C-567/15 Trybunał Sprawiedliwości UE (czwarta izba) wydał w odpowiedzi na pytanie prejudycjalne w kwestii statusu spółki całkowicie należącej do instytucji zamawiającej i spełniającej wobec niej liczne zadania, istotne dla zaspokajania potrzeb w interesie ogólnym.
Niedopuszczalne jest po terminie złożenia ofert uzupełnianie dokumentów o takie, których nie zawierała jego pierwotna oferta, jak np. zobowiązanie podmiotu trzeciego do oddania do dyspozycji wykonawcy zdolności i środków niezbędnych do realizacji zamówienia. Przepisy i orzecznictwo z tym związane posłużyły KIO do wydania wyroku na korzyść odwołującego w sprawie o sygn. akt: 1755/17 podczas posiedzenia pod przewodnictwem Katarzyny Brzeskiej.
W praktyce zamówieniowej często dochodzi do sytuacji związanych z koniecznością samooczyszczenia się wykonawcy. Wiele zagadnień z tym związanych wymaga jednolitej interpretacji, począwszy np. od możliwości samooczyszczenia w sytuacji gdy podmiot nie poczuwa się do odpowiedzialności za wypowiedzenie umowy, a skończywszy na ocenie sposobów i wyników samooczyszczenia. Warto pod tym kątem przeanalizować orzecznictwo Krajowej Izby Odwoławczej.